وفق قواعد عام حقوق مدنی، با فوت شخص، دارایی و ماترک وی به ورثه منتقل می گردد و وراث متوفی به عنوان قائم مقام عام دارای همان حقوق و تکالیفی می گردند که مورث داشته است. حق دینی نیز از جمله این حقوق است که به وراث منتقل می شود و ایشان می توانند حق مزبور را از مدیون مطالبه نمایند. یکی از مصادیق حق دینی، مهریه زوجه می باشد که عموما عندالمطالبه بوده و زوج متعهد است هر زمان زوجه اراده نماید، دین خود را ادا نماید. آنچه باید در این مقاله مورد بررسی جدی قرار گیرد، ارزیابی دلایل و استدلالاتی است بر این ادعا که حق مزبور باقی نیست و زائل شده است. در واقع تلاش داریم تا در مقام دفاع از ناحیه زوج در محکمه ای که با دعوای مطالبه مهریه روبرو شده است، به احتجاج و بحث نشینیم مبنی بر اینکه در واقع عدم اقدام زوجه در زمان زنده بودنش و عدم اظهار جدی اش برای مطالبه مهریه و نیز وصیت نکردن، خود اماره یا دلیلی ظنی آور بر ابراء فعلی ذمه همسرش از دین بوده است و فوت وی می تواند کاشف از آن باشد که ذمه شوهرش را از مهریه بری نموده است.
)