تعهد طبیعی صورتی است از مسئولیت، که وجدان اجتماعی، پاییدن آن را الزامی میداند. مسئولیتی که در برخی نظامهای حقوقی، صرفاً تکلیفی اخلاقی است و در برخی دیگر ماهیتی حقوقی پیدا میکند. قانونگذار ایران در ماده 266 قانون مدنی به این ماهیت اشاره نموده است و میتوان اثر دین طبیعی را از ظاهر همین ماده نیز استنباط نمود. این ماده در بخش انتهایی خود تصریح نموده است که آنچه به اعتبار طبیعی بودن تعهد پرداخت میگردد، قابلاسترداد نخواهد بود و محکمه، دعویِ آن را مورداستماعِ خود قرار نمیدهد. این اثر شاید مهمترین اثر تعهد طبیعی باشد. بااینحال، عدموقوعِ تهاتر، عدموقوعِ تبدیل تعهد، وضعیت ویژه تضمین در دیون طبیعی را میتوان برخی از آثار طبیعی بودن دین قلمداد کرد.