یکی از تقسیم بندی‌هایی که در مورد عقود صورت می‌گیرد، تقسیم عقد، به عقد مستمر و عقد آنی است. اگر به دنبال سابقه فقهی این تقسیم بندی باشیم باید گفت که فاقد چنین پیشینه فقهی است و مانند بعضی از بنیانهای حقوقی دیگر از حقوق فرانسه وارد قلمرو حقوق ایران شده است. هرچند برخی از اساتید حقوق، بر مبنای اصول و قواعد فقهی، تقسیم بندی عقد مستمر و آنی را که با فقه امامیه سازگار باشد را معرفی می‌کنند اما با تقسیم بندی فرانسوی تفاوت بسیار دارد.
عدم وجود سابقه فقهی و خارجی بودن این تقسیم بندی سبب شده در بین حقوقدانان و نویسندگان، برداشت‌ها و تعاریف متفاوتی از عقد مستمر باشد و این تعاریف متفاوت خود، سبب عدم وجود وحدت معیار برای تمیز عقد مستمر از آنی شده است، به همین دلیل ما شاهد هستیم که در اندک مباحثی که از عقد مستمر وآنی در کتب حقوقی وجود دارد، هرکدام از نویسندگان، مبنای متفاوتی برای این تقسم بندی قائل شده‌اند.
)